Солҳои охир дар луғати сиёсии Ғарб, ки бештар пуштибони ҳаракатҳои ифротгароии динӣ мебошад, таҳаввул (тағйирот)-и луғавӣ ба вуҷуд омадааст, ки ба истилоҳи «ифротгароӣ», ки маънои хушунатро низ фаро мегирад, истилоҳи «хушунатомез»-ро низ илова намуда, бо ҳамин гӯё «ифротгароӣ»-ро аз «ифротгароии хушунатомез» ҷудо кардаанд, ки ба андешаи мо ҳадафи муайяни сиёсӣ дорад. Ба назари мо, моҳияти ин ҳадафи сиёсӣ дар он ифода меёбад, ки бо ин роҳ ашхоси ба тарғиботи ифротгароӣ машғулбуда аз ҷавобгарии ҷиноятӣ озод бошанд, то замоне ки ин ашхос ба амалиётҳои террористӣ амалан даст зананд.

Дар кишвар имрӯз ВАО давлатї ва хусусї мавзӯъҳои ифротгароӣ ва террористиро ба як тарзи дуруст ва оммафаҳм баррасӣ намуда, барои љомеа, хусусан барои насли љавон пардаи рангинро аз чеҳраҳои аслии хиёнаткорон ва террористонро бардошта, њаќиќатро ба мардум нишон медиҳанд. Яке аз ин баррасиҳо филми ҳуҷҷатии “Хиёнат” мебошад, ки дар асоси далелҳои муътамад хиёнатҳои гушношуниди ҳизби террористӣ-экстремистии ҲНИ, ки ба номи поки ислом иснод овардааст, ошкор сохтааст.

қисми II.
Ниқоби миллӣ

Тоҷик, тоҷикият, коронавирус
ва нангу номус
 
Ба ҳаводис ва руйдодҳои олам менигарем. Мавзӯи асосӣ – бадбахтии саросарии олам-коронавирус.
Бузургтарин қудратҳои ҷаҳонӣ натавонистанд, аз он раҳоӣ ёбанд. Давлати қудратманде, ки даъвои кадхудоии дунёро дошт, ё кишваре, ки сесад сол Ҳиндустони бузургро таги чанголи оҳанин гирифта буд, мамлакате, ки роҳро ба сӯйи қитъаи Амрико кушода буд ва дигар кишварҳои бою сарватманд миллионҳо бемор ба бор оварданд. Даҳҳо ҳазор нафаршаҳрвандони онҳо ҷонҳои худро бар асари ин сироят бохтанд.