Агар дар бобати бузургии зан ва мақому манзалати он дар ҷомеа борҳо ва солҳо ҳам сухан гуем, боз ҳам басанда нест. Зеро зан олиҳаест, ки дар садафи ӯ қиматтарин марворидҳои башар таҳияву такмил ёфтаанд. Бузургтаринҳо аз урафову уламо, пешвоҳо ва шахсиятҳое, ки ҷаҳон дар нерумандӣ ва тавоноиашон қойим гардидааст, аз зан ба дунё омадаанду дар домани ӯ парвариш ёфтаанд. Агар ба таърихи гузаштаи халқиятҳои башар нигарем, маълум мегардад, ки на дар ҳама давра иззату эҳтироми зан ба дараҷаи аъло пазируфта мешудааст ва мақому манзалати он низ на он қадар устувор ва барболо будааст.

Бегумон мундариҷаи суханони М.Кабирӣ доир ба ҳодисаҳои 6-уми ноябр дар Ҷумҳурии Тоҷикистон ба ҳолати музтариби равонии ӯ баъд аз сафари бобарори Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба Шветсария ва Фаронса сахт алоќаманд аст. М.Кабирӣ бо ҳампешагони худ дар сӯҳбатҳои пешини худ табли шодӣ мезад, ки чанд соли охир роҳбарияти олии Ҷумҳурии Тоҷикистон ба кишварҳои аврупоӣ роҳ намеёбад.

Дарди ихтилофу тафриқа ҷавонони мусулмонро чунон фаро гирифтааст, ки сарчашмаи он амалкарди доиёнест, ки бо роҳи суиистифода аз арзишҳои ислом онҳоро ба душмани ҳамдигар табдил дода, сабаби дур шудан аз муқаррароти мазҳабии худ мегарданд.
Аз оғози густариши ислом аҳли куфр пайваста машғули тавтеа ва ихтилофангезӣ будаанд, ки дар ин бора далолати ояти Қуръон ҳам вуҷуд дорад: “لا يزالون يقاتلونكم حتى يردوكم عن دينكم إن استطاعوا Кофирон доиман бо шумо меҷанганд, то шуморо аз динатон баргардонанд, агар битавонанд” [Бақара; 217].

Марҳалаи кунунии рушди иҷтимоию гуманитарӣ, таърихию фарҳангӣ ва ахлоқию маънавии ҷумҳуриҳои Осиёи Марказӣ ҳоло барои муаррифӣ кардани сарнавишт, интихоби роҳҳои дурусти худшиносӣ ва гуногунрангии миллӣ дар миқёси байналмилалӣ имкониятҳои васеъ фароҳам сохтааст. Анъанаҳои устувори миллӣ ва ҳамзистии қавмию мазҳабӣ дар аксари ҳолатҳо ҳамчун омили ташвиқкунанда ва нигоҳдоранда аз парокандагии номатлуб барои мардуми минтақа хидмат кардааст.