Масъалаи қудрати Худо ва татбиқи аҳкоми он дар замин яке аз қисматҳои муҳими таълимот ва фалсафаи дин ва ҷузъи ҷудонашавандаи таълимоту ҷаҳонбинии динӣ мебошад. Махсусан дар таълимоти динҳои монотеистӣ (тавҳидӣ, яккахудоӣ) доираи ҳокимият ва қудрати Худо ҳеҷ гуна маҳдудият надошта, он фарохтар ва ба як қудрати нисбӣ маҳдуд 

Ҷашну сурур аз замони бостон то ба ин дам яке аз омилҳои шодмона зистану ба фаромӯшӣ супурдани ғаму андӯҳ будааст. Ҷудо сохтани ойину русум аз таърихи як миллат ғайриимкон аст. Дар тӯли таърих бисёре аз ҷашну ойинҳо бо ақидаҳои динӣ ҳамроҳ гаштанд, ки як ҳодисаи табиӣ мебошад.

Чӣ тавре ки Ассосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Паёмҳо ва вохӯрию суханрониҳояшон гаштаву баргашта таъкид кардаанд, «терроризм ва экстремизм ба дини мубини ислом иртиботе надорад» [8, 31]. Дар партави ин андешаи пурҳикмати Сарвари давлат

Ифротгароӣ ба қатори зуҳуротҳое дохил мешавад, ки пайдоиши он заминаҳои амиқи таърихӣ, сиёсӣ ва фарҳангию ақидавӣ дошта, мисолҳои зоҳиршавии он дар таърих хеле зиёданд. Вобаста ба ин маънидодку-ниҳои гуногуни мафҳуми экстремизм ва терроризм мавҷуд мебошанд. Масалан, дар Конвенсияи Шанхай оид ба мубориза