Дар сиёсати фарҳангсолории Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикис­тон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон эҳёи ҷашну маросими миллию динӣ ва нишон додани аҳамияти тарбиявию ахлоқии онҳо ҳамеша ҷойгоҳи махсус дорад. Ҷавҳа­ри манти­қии ин сиёсат аз он иборат аст, ки тамоми шаҳрвандони мамла­кат дар рафтори

Як ҷиҳати муҳими одоби рӯзадорӣ дар он аст, ки он ба вазъи саломатии инсон  таъсиргузор аст. Табиист, ки маҳдудият ҷорӣкардан дар қабули хӯрокворӣ боиси нороҳатии ҷисми инсон мегардад. Таъсири ин нороҳатӣ метавонад гуногун бошад ва ҷанбаҳои тиббии масъала ҳангоми муҳокимаи мавзӯи рӯзадорӣ ногузир ба миён меоянд.

Қудсияти моҳи Рамазон тақозо мекард, ки мардум аз анҷом додани ҳар гуна корҳое, ки баракати онро коста мегардонад, худдорӣ намоянд. Яке аз ин мавзӯъҳо ҷоиз ё ноҷоиз будани ҳамхобагӣ дар шабҳои рӯза­дорӣ бошад, дигаре то кадом поси шаб мумкин будани хӯрдану ошоми­дан буд. Муқаррароти ояти 187 сураи Бақара ҳанӯз дар гузаштаи

Дар фарҳанги рӯзадорӣ рӯзаи моҳи шарифи Рамазонро тарзи мукаммали парҳезкорӣ донистаанд, зеро он дар дини мубини ислом барои мусулмонон рукни чаҳоруми ислом мебошад. Рӯза дар ин дин бар ҳар марду зани мусулмон, ки барои анҷом доданаш тавон дорад, воҷиб дониста шудааст.