Пешниҳод гардидани Паёми Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон ба Маҷлиси Олии кишвар ҳамчун ҳуҷҷати барномавии стратегӣ ва оғозбахши соли нави молиявӣ дар фарҳанги сиёсии миллатамон ба ҳукми анъана даромадааст. Аз ин рў, шаҳрвандони касбу кори гуногуни ҷомеа баргузории ин чорабинии муҳимро мунтазир мешаванд, зеро дар ин вохўрӣ фаъолияти яксолаи иҷтимоию иқтисодӣ ва сиёсию фарҳангии рушди хоҷагии халқи ҷумҳурӣ дар соле, ки сипарӣ шудааст, ҷамъбаст

Истиқлолият ҳамчун истилоҳ маънои рафтору тасарруфи озодона ва мустақилона доштан дар муҳити кишвари ободро дорад. Аммо дар ҳуқуқи байналмилалӣ истиқлолияти давлат санади эътироф намудани он аз ҷониби кишварҳои дигар аст. Аз нуқтаи назари сиёсӣ истиқлолият амалкарди фаъоли принсипҳои гуногун ва институтҳои ҳуқуқи конститутси­ониро ифода менамояд. Барои давлати соҳибистиқ­лол дар масъалаи муносибатҳои хориҷӣ субйекти ҳуқуқи байналмилалӣ будан ва 

Паёми навбатии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Ҷаноби Олӣ Эмомалӣ Раҳмон ба Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон, ки 23 январи соли 2015 дар шаҳри Душанбе баргузор гардид, аз нигоҳи фарогирии масъалаҳои мубрами ҳаёти иҷтимоию иқтисодӣ, сиёсию фарҳангӣ ва баррасии паҳлӯҳои гуногуни рушди устувори иқтисодиёт ва инфрасохто­ри кишвар аз вежагиҳои фарқкунанда бархурдор буд.

Вижагии дини ислом, пеш аз ҳама, дар он зоҳир мешавад, ки пайғамбари баргузидаи он Муҳаммад ибни Абдуллоҳ (с) шахсияти воқеии таърихӣ буда, тамоми корномаи ҳаёти сиёсию динии ӯ дар китобҳои сершумори сирату ансоб, таърихнома ва тафсирҳову маҷмӯаи аҳодис возеҳу равшан баён гардидааст. Ва танҳо пайравии некӯ кардан ба рафтору кирдори пайғамбар тибқи далолати ояти карима «ба дурустӣ ки барои шумо дар (кори) пайғамбари Худо пайравии некӯ ҳаст» (Аҳзоб, 33:21) моро ба