Бо амри тасодуф  китоби «Онсӯи сиёсат» (Маҷмӯаи суханрониҳо ва баёнияҳои устод Сайид Абдуллоҳи Нурӣ), Интишороти Кумитаи фарҳанги наҳзати исломӣ, Чопи аввал, Ҷилди 1, соли 1375,  ба дастамон расид. Зимни мутолиаи китоб ва огоҳӣ аз андешаҳои Абдуллоҳи Нурӣ тамоми вуҷудамонро танҳо як андеша  фаро гирифта буд: воқеан ҳам 

Изҳороти охирини Президенти ИМА Доналд Трамп ва ба расмият шинохтани баландиҳои Ҷулон, ки Исроил дар ҷараёни ҷанги шашрӯзаи соли 1967 ишғол кард, меҳвари нишасти сарони кишварҳои Араб дар Тунис дар таърихи 31-уми марти соли ҷорӣ гардид. Бо вуҷуди он ки қатъномаи Созмони Миллали Муттаҳид (қатъномаи 497 аз соли 1981) низ дар бораи 

В истории культурно-просветительской и религиозной культуры народов ЦА Садриддин Айни занимает особое место. Он, как таджикский писатель, ученый и общественный деятель, выступал удачным связующим звеном для адаптации прошлого с настоящим и старого с новыми реалиями революционных преобразований начала ХХ в. Поэтому, его

Аммо ҷамъбасти маълумоти достону устураҳои тоисломиро дар бораи ин ҷашн мухтасар чунин баён кардан мумкин аст: замони баргузории Наврӯз оғози фасли баҳор аст ва асрори мантиқии он ҳам ба ҳамин мавсим сахт бастагӣ дорад. Ченаки фарорасии Наврӯз аз лаҳзаи эътидоли баҳорӣ оғоз мешавад. Тибқи донишҳои ситорашиносӣ