Фазилати моҳи шарифи Рамазон

Рамазон мавсимест бузург, ки савоби аъмол дар он зиёдтар ва дарвозаҳои хайр барои хоҳишмандону дӯстдорони он кушуда мегардад. Рамазон моҳи хайру баракат, саховатмандию ҳимматбаландӣ мебошад. Дар Қуръон аз ин моҳ ба номи ҳидояткунандаи мардум ёд шуда, даҳ рӯзи аввали он раҳмат , даҳ рӯзи миёнаи он омӯрзиш, ва даҳ рӯзи охири он озоди аз оташи ҷаҳаннам аст.
 

Қиссаи Ибни Сино ва Ибни Мискӯя ҳамчун намуна барои одобу ахлоқ

Абӯалӣ ибни Сино ҳанӯз ба сини бист сол нарасида буд, ки улуми замони худро фаро гирифт ва дар улуми илоҳиву табиӣ ва риёзиву динии замони худ саромади аср шуд. Рӯзе ба маҷлиси дарси Абӯалӣ Ибни Мискӯя донишманди маъруфи он замон, ҳозир шуд, бо камоли ғурур гирдуеро (чормағз) аз ҷузвдон (халта) ба ҷилави Ибни Мискӯя афканд ва гуфт: “Масоҳати сатҳи инро таъйин кун”.

Ҷаннат зери қудуми модарон аст

Модар! Чи калимаи бузург ва зебост, ки ҳатто аз зебоии гул нозанинтар аст. Вақте, ки мо ин калимаро ба забон меорем, ба ҷаҳоне ворид мешавем – ҷаҳони меҳру шавқат. Дар дунё гармтар аз меҳр, ширинтар аз шаҳду шакар, болотар аз тавоноиву қудрат, нармтар аз дили модар чизе нест.
 

Рӯҳи ман Шоҳнома асту ҷисму ҷонам порсист!

Лаҳҷаам дурри дарӣ, аммо забонам порсист,
Рӯҳи ман Шоҳнома асту ҷисму ҷонам порсист.
Аз табори Рустаму аз зодгоҳи Орашам,
Тирҳоям вожагунасту камонам порсист.
Ин забони воҳид, ин паҳнои фарҳанги сутург,
Гунг агар ман хоб дидам, тарҷумонам порсист.
Ин забони Рӯдакиву Мавлавиву Ҳофиз аст,
Ин ҷунуни ишқ дар хуну рагонам порсист.
Мавлавивор дӯст дорам ин забони Шамсро,
Ин забони шеъру мантиқ дар даҳонам порсист.
Ҳар куҷо дар ман ниҳоли дӯсти биншондаанд,
Боғи сулҳу оштиам, боғбонам порсист.

ФАРМОНИ ПРЕЗИДЕНТИ ҶУМҲУРИИ ТОҶИКИСТОН

Дар бораи ба эҳтиёт рухсат додани хизматчиёни ҳарбие, ки муҳлати муқарраргардидаи хизмати ҳарбиро адо намудаанд ва даъвати навбатии шаҳрвандони солҳои таваллуди 1997-2006
Ҷумҳурии Тоҷикистон ба хизмати ҳарбӣ

Мутобиқи моддаи 7 Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи мудофиа» фармон медиҳам:

МАҚОМИ ЗАН ДАР ИСЛОМ

Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бузургиву беназирии Модарро ситоиш намуда чунин гуфтааст: “Бешак, дар ҷомеае, ки сафи занҳои босаводу бомаърифат меафзояд, пешравӣ босуръат хоҳад буд ва дар он шумораи ҳар чӣ бештари фарзандони хуб тарбия хоҳанд ёфт”.

Мафҳуми ихтилоф ва навъҳои он дар таълимоти исломӣ

Аз замони Абурайҳони Берунӣ то имрӯз диншиносии муқоисавӣ ҳамчун як илми муҳим дар ҷомеа шинохта мешавад. Аммо дар замони муосир дар баробари муқоисаи андешаҳои динҳои мухталиф, омӯзиши андешаҳои мактабҳо ва ҷараёнҳои як дин ба вуҷуд омадааст. Чун мавзӯи баҳси мо муқоисаи усули каломии Ҳаким Самарқандӣ ва Абумансурӣ  Мотуридӣ аст ва табиӣ аст, ки дар миёни андешаҳои ин ду донишманд, баъзе масъалаҳои ихтилофии ҷузъӣ вуҷуд дорад. Бинобар ин, ба хотири вуруд ба асли мавзуъ, аз мафҳуми ихтилоф, анвои он ба таври бисёр кӯтоҳ баҳс намоем. 

ФАРҲАНГ – МУАРРИФГАРИ СИМОИ МИЛЛАТ

«Фарҳанг ҳофизаи таърихии миллатро устувор мегардонад». Эмомалӣ Раҳмон.

Яке аз падидаҳои муҳими фарҳанги миллии тоҷикон ҳунарҳои мардумӣ ва навъҳои гуногуни он ба шумор меравад. Гарчанде мардуми тоҷик аз давраҳои қадим то ин ҷониб арҷгузорӣ ва эҳтироми хешро ба ҳунару ҳунармандӣ ва анъанаҳои миллӣ пос доранд ҳам, омилҳои ҷаҳонишавӣ хатари аз байн бурдани ҳунарҳои мардумии моро ба миён овардааст. Таърих собит намудааст, ки мардуми тоҷик аз қадим ҳунарманд буданд ва ҳастанд. 

Страницы

Яндекс.Метрика