1. Барои он, ки як нафар ба ҳила ва найранги даъватгарони гурӯҳҳои ифротӣ наафтад, ҳатман ӯ бояд роҳу усулҳои ҷалбсозии ифротгароёнро донад. Вақте, ки як нафар бештар дар бораи бими ин гуна равияҳо ва ҷараёнҳо маълумотнок бошад, ӯ ҳамон қадар худашро аз чунин хатарҳои ифроти ҳимоят карда метавонад.
Даъватгарон бештар чунин шахсонро моил мекунанд:
-нафароне, ки аз падару модар ва хешу табори наздики худ дур қарор доранд;