Мақола

Чи тавре, ки дар мақолаи пешин зикр гардид вобаста ба андешаҳои шогирдони Абўҳанифа ҳамаинро бояд қайд намуд, ки пайвандгари ин андешаҳои бузургон танҳо ҳамнишиние, ки андешаҳои якдигарро бо ҳам ошно месохт набуд, балки шогирдӣсипас ҳамнишинӣ, сипас омўзиши афкори якдигар чунин аҳволро водор намуд, ки бо вуҷуди мувофиқату мухолифат, ба асосҳову усулҳои ягона анҷом ёбанд . Он асосҳое, ки Абўҳанифа (р) аз рўи он мерафт, ҳамон асосҳое ҳастанд, ки шогирдонаш дар вақти зиндагии ў, ё пас аз маргаш бо ихтилофи андаке дар баъзе аз ин асосҳо ва татбиқи он пазируфта буданд.

Шайх Абулфайз ибни Муборак, маъруф ба Файзии Даканӣ, соли 1547 дар шаҳри Аграи Ҳинд таваллуд шудааст. Аз хурдӣ ба омӯхтани илму дониш мепардозад ва аз илмҳои гуногуни замонаш, аз ҷумла забон ва адабиёти форсӣ, арабӣ, ҳиндӣ, фалсафа, ҳайат, тиб, нуҷум ва улуми динӣ, бархӯрдор мегардад. 

Соли равон аз қабули Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон “Дар бораи танзими анъана ҷашну маросим” 15 сол сипарӣ гардид. Ин қонуни сарнавиштсоз имрӯз Тоҷикистони азизро аз бӯҳрони иқтисодӣ берун баровард. Мардум оҳиста-оҳиста дарк намуданд, ки ин қонун танҳо ва танҳо ба фоидаи худи эшон аст. Бо вуҷуди ин  дар баробари дастовардҳо боз ҳам баъзе норасоиҳо ва қонунвайронкуниҳо дар татбиќи ќонун ба назар мерасанд. Баъзе нафарон дар ҷомеа то ҳол он ҷашну маросиме, ки қонунгузорӣ манъ намудааст, ҷузъи фарҳанги худ ҳисобида, ошкору пинҳон ба қонуншиканӣ даст мезананд.

Натанҳо пизишкӣ, муҳандисӣ ва наққошӣ ҳунар аст, балки зистан низ худ ҳунар аст.

Ва дар ҳақиқат муҳимтарин ва дар айни ҳол мушкилтарин ва печидатарин ҳунаре аст, ки инсон таҷриба мекунад.

Ҳадафи ин ҳунар, анҷоми кори махсусе нест, балки ҳадафи он зиндагии шоёни таҳсин ва парвариши истеъдодҳои зотӣ аст.

Дар паҳнои ҳунари зистан, инсон ҳам ҳунарманд аст ва ҳам маҳсули ҳунар, ҳам пайкартарош аст ва ҳам санги мармар, ҳам пизишк аст ва ҳам бемор.

Бознашр аз китоби “Инсон барои хештан”

Эйрих Фром