Мақола

Рамазон мавсимест бузург, ки савоби аъмол дар он зиёдтар ва дарвозаҳои хайр барои хоҳишмандону дӯстдорони он кушуда мегардад. Рамазон моҳи хайру баракат, саховатмандию ҳимматбаландӣ мебошад. Дар Қуръон аз ин моҳ ба номи ҳидояткунандаи мардум ёд шуда, даҳ рӯзи аввали он раҳмат , даҳ рӯзи миёнаи он омӯрзиш, ва даҳ рӯзи охири он озоди аз оташи ҷаҳаннам аст.

 

Модар! Чи калимаи бузург ва зебост, ки ҳатто аз зебоии гул нозанинтар аст. Вақте, ки мо ин калимаро ба забон меорем, ба ҷаҳоне ворид мешавем – ҷаҳони меҳру шавқат. Дар дунё гармтар аз меҳр, ширинтар аз шаҳду шакар, болотар аз тавоноиву қудрат, нармтар аз дили модар чизе нест.

 

Аз замони Абурайҳони Берунӣ то имрӯз диншиносии муқоисавӣ ҳамчун як илми муҳим дар ҷомеа шинохта мешавад. Аммо дар замони муосир дар баробари муқоисаи андешаҳои динҳои мухталиф, омӯзиши андешаҳои мактабҳо ва ҷараёнҳои як дин ба вуҷуд омадааст. Чун мавзӯи баҳси мо муқоисаи усули каломии Ҳаким Самарқандӣ ва Абумансурӣ  Мотуридӣ аст ва табиӣ аст, ки дар миёни андешаҳои ин ду донишманд, баъзе масъалаҳои ихтилофии ҷузъӣ вуҷуд дорад. Бинобар ин, ба хотири вуруд ба асли мавзуъ, аз мафҳуми ихтилоф, анвои он ба таври бисёр кӯтоҳ баҳс намоем.