ГУЛШАНИ АДАБ

Боязиди Бистомӣ ро гуфтанд;

Боязиди Бистомӣ ро гуфтанд;
Агар рӯзи растохез Худованд бигӯяд чи овардайӣ, чи хоҳӣ гуфт;
Боязид гуфт;
Вақте фақире бар кариме ворид мешавад, ба ӯ намегӯянд чи овардайӣ, балки мегӯянд чи мехоҳӣ?!

Зиндагӣ як подош аст; на як мукофот.
Фурсате аст кӯтоҳ то биболӣ; биёбӣ, бидонӣ, бияндешӣ, бифаҳмӣ ва зебо бингарӣ
Ва дар ниҳоят дар хотираҳо бимонӣ ...

Таҳиякунандаи мавод:
Абдуллоҳи Қодирӣ

«Тазкирату-л-авлиё»

«Тазкирату-л-авлиё»-и Фаридуддин Аттори Нишопурӣ аз нахустин тазкираҳои ирфонии адабиёти форсӣ буда, бо шеваи насри аҳди аввали адаби форсу тоҷик эҷод шудааст.

Нависанда зиндагиномаи мухтасари машоихи сӯфия, ҷаҳоншиносӣ ва русуму суннати онон, зинаву мақомоти сулук, мабоҳиси муаммои марказии тариқат, тарбияи нафс ва мароҳили камолоти башариро бозгӯ месозад.

Китоб бори нахуст пурра ба ҳуруфи кириллӣ чоп мешавад ва барои муҳаққиқону дӯстдорони таърихи забон, адабиёт ва фарҳанг таҳия шудааст.

 

ДИЛИ ИНСОН

Аз ҳакиме пурсиданд:
— Дар бораи дили инсон мафҳумҳои зиёде мавҷуданд.
Ба ман соддатаринашро бигӯед.

Сипас, ҳаким ба ҷойи посух додан шогирдашро ба як хона бурд. Хона хеле зебо буд ва дар мобайн болои мизе як коса хӯрок меистод.

Аз хӯрок бӯйи хуше дар фазои хона паҳн мегардид. Пай бурдан душвор набуд, ки таом бомазза аст. Аз даҳони шогирд об рафта, мехост таомро бичашад.

Ҳаким шогирдашро аз ин ҳуҷра берун бурда, ба хонаи дуюм даъват кард.

Вақте вориди ҳуҷраи дуюм шуданд, бӯйи баде ба димоғ зад, ки тоқат кардан ва он ҷо мондан мушкил буд.

ЯК_ҒАЗАЛ !

Чун ба гетӣ ҳар чи меояд, равон хоҳад гузашт,
Хуррам он кас, к-ӯ накуном аз ҷаҳон хоҳад гузашт.
Новаки гардун ки ояд, аз ҳама наззора кун,
К-аз каён бигзашт, то низ аз каён хоҳад гузашт.
Ҷуз зи як кас нагзарад як тир, бин дар кеши чарх,
К-аш яке тир аст, лек аз ҳамгинон хоҳад гузашт.
Он ки мегӯяд, ки хоҳам дид поёни ҷаҳон,
Баски бар болои мо пиру ҷавон хоҳад гузашт.
Гар ҷавон гар пир, чун мо бигзарем аз ин ҷаҳон,
Гар бихоҳӣ дид, гӯ то бар чи сон хоҳад гузашт.
Чун гурезам аз ҷафои осмон, чун оқибат

Рӯбоҳ ба шери гурусна гуфт:

Рӯбоҳ ба шери гурусна гуфт:
- Ту харро бикуш, ман ҳам саҳме бармедорам,
Шер гуфт:
- Чи тавр?
- Ба хар бигӯ: “Мо ниёз ба интихоби султон дорем”

Қатъан ту интихоб мешавӣ ва баъд дастур бидеҳ то харро бикушам.

Шер қабул кард ва харро садо зад.

Шер шаҷараномаашро хонд ва гуфт:
- Ҷадд андар ҷадди ман султон буданд.
Рӯбоҳ гуфт:
- Ман ҳам ҷадд андар ҷаддам хидматкори султон будаем.
Хар гуфт ман савод надорам ва шаҷараномаам зери суми ақибам навишта шуда аст!!!

Шарҳи мунтахаби «Гулистони»-и Саъдии Шерозӣ

«Гулистон»-и безаволи Шайх Муслиҳиддин Саъдии Шерозӣ яке аз муҳимтарин, нафистарин ва пурмазмунтарин осори фикриву адабӣ ва ахлоқии тамаддуни башарӣ ба ҳисоб меояд.

Дар ин маҷмӯа мунтахаби ҳикоёту ҳикматҳо аз ин асари безавол шарҳу тафсир шудаанд.

Ҳар миллати бедор ва худогоҳ фарҳанги худро ҳифз мекунад, меомӯзад ва бо он зиндагӣ мекунад, то фарҳанги дигар бар фарҳанги вай мусаллат набошад.

Умед дорем аз ҷавонон, ки меросбари ин фарҳанги бузург ҳастанд, онро соҳибӣ кунанду омӯзанд ва сармашқи зиндагии худ қарор диҳанд.

Шуъбаи иттилоот ва ташхиси диншиносӣ

Султони ишқ

Хуш хиромон меравӣ, эй ҷони ҷон, бе ман марав,
Эй ҳаёти дӯстон, дар бӯстон бе ман марав.
Эй фалак бе ман магарду эй қамар, бе ман матоб,
Эй замин, бе ман марую эй замон, бе ман марав.
Ин ҷаҳон бо ту хуш асту он ҷаҳон бо ту хуш аст,
Ин ҷаҳон бе ман мабошу он ҷаҳон бе ман марав.
Эй аён, бе ман мадону эй забон, бе ман махон,
Эй назар, бе ман мабину эй равон, бе ман марав.
Шаб зи нури моҳ рӯйи хешро бинад сапед,
Ман шабам, ту моҳи ман, бар осмон бе ман марав
Хор эмин гашт з-оташ дар паноҳи лутфи гул,

Ҳар кӣ моро ёд кард, эзид мар-ӯро ёр бод

Ҳар кӣ моро ёд кард, эзид мар-ӯро ёр бод.
Ҳар кӣ моро хор кард, аз умр бархурдор бод.
Ҳар кӣ андар роҳи мо хоре фиканд аз душманӣ,
Ҳар гуле, к-аз боғи васлаш бишкуфад, бехор бод.
Дар ду олам нест моро бо касе гарди ғубор,
Ҳар кӣ моро ранҷа дорад, роҳаташ бисёр бод
✍️Мир Сайид Алии Ҳамадонӣ.

Страницы

Яндекс.Метрика