ГУЛШАНИ АДАБ

«Ба даст овардани илм барои ҳамаи соҳибдилон воҷиб ва зарур аст.
Илм зидди ҷаҳолат аст ва нодонӣ аз хосиятҳои торикист.
Нодонӣ мисли кӯрӣ ва торикист, дар ҳоле ки илму дониш дидаи биност».
Абӯалӣ ибни Сино.

Таҳиякунанда: Абдуллоҳи Қодирӣ

❗Дӯстат бошад зиёнкор, ай писар,
Ту тамаъ з-он дӯст бардор, ай писар.
Ҳар кӣ мегуяд бадиҳои ту фош,
Дӯст машмораш бад-ӯ ҳамдам мабош.
Дӯсти ҳаргиз макун бо бодахор,
Аз чунин кас хештанро дур дор.
Мӯъмине гар мекунад тарки закот,
Дур аз вай бош, то дорӣ ҳаёт.
Дур шав з-он кас кӣ хоҳад аз ту суд,
Гар сари худ бар қадамҳои ту суд.
Ай писар, аз судхӯрон кун ҳазар,
Хасми эшон шуд Худои додгар.
Он кӣ аз мардум ҳамегирад рибо,
Зинҳор ӯро магӯйи марҳабо.
✍️Фаридуддини Аттор.

ГУЛИ СУРХ

Рози дил мегуфтам, ар як маҳраме медоштам,
Шикваҳо мекардам аз ғам, ҳамдаме медоштам.

Дар шаби ҳиҷрон намешуд захми дил реши равон,
Гар зи васли як парирӯ марҳаме медоштам.

Меҳнати гетӣ ба талхӣ кай рабудӣ ҷони ман,
Бӯсае гар аз лаби исодаме медоштам.

Менашуд як лаҳза фориғ ёр аз ғамхориям,
Булҳавасосо на гар тоби ғаме медоштам.

Аз тамошои гули сурх аз чӣ мемондам ҷудо,
Гар ба каф, чун аҳли олам, дирҳаме медоштам!

❗Қалам гуфто, ки ман шоҳи ҷаҳонам,
Қаламкашро ба мақсад мерасонам.
Қалам гӯяд, ки асбоби шарифам,
Ба ҳар дасти зарифе ман зарифам.
Қалам гӯяд, ки инсонро азизам,
Ба дасти покдил афтам тамизам.
Қалам гӯяд, ки инсонро яроқам,
Яроқи иттифоқам ҳам нифоқам.
Агар афтам ба дасти ҳақшиносон,
Зи рӯи ҳақ кунам хизмат ба инсон.
Мусаххар бо сухан созам ҷаҳонро,
Намоям маҳрами дилҳо забонро.
Муҳаббатро, садоқатро сароям,
Ба ҳам пайванд ҷонҳоро намоям,
Намоям фарқ гулҳоро ман аз хор,