Китобхона

Мардумозореро ҳикоят кунанд, ки санге бар сари солеҳе зад. Дарвешро маҷоли интиқом набуд, сангро нигоҳ ҳамедошт, то замоне, ки маликро бар он лашкари хашм омаду дарчоҳ кард. Дарвеш андар хашм омаду санг дар сараш кўфт.

Гуфто:

Ту кистӣ ва маро ин санг чаро задӣ?

Гуфт:

-Ман фалонам ва ин ҳамон санг аст, ки дар фалон таърих бар сари ман задӣ.

Гуфт:

-Чандин рўзгор куҷо будӣ?

Гуфт:

Аз ҷоҳат меандешидам, акнун, ки дар чоҳат дидам,
фурсат ғанимат донистам.

Носазоеро, ки бинӣ бахтиёр,
Оқилон таслим карданд ихтиёр.

Вақте Искандари Мақдунӣ тамоми ҷаҳонро ба тасарруфи худ даровард ва ба Чин расид, императори Чин ҳангоми маросими қабул ба ҷойи ғизо лаълии пур аз тилло ва ҷавоҳирот овард. Искандар дар ҳайрат монд ва пурсид: “Оё одам тилло мехӯрад?” Император ба ӯ посух дод: “Агар ту бо ғизо қаноат мекардӣ, василаи мавҷудияти худро ба осонӣ дар кишвари худ меёфтӣ. Ин лашкаркашиҳо, забткориҳо ва кушторҳо барои ту чӣ лозим аст?
Чӣ қадар одам барои аз тилло пур кардани хазинаи ту сару ҷон бохтаанд?”

Аз "Таърихи табарӣ "

Улоғ (хар) гуфт:
Ранги алаф қирмиз (сурх) аст!!!
Гург гуфт:
На сабз аст!!!
Бо ҳам рафтанд пеши султони ҷангал, яъне шер ва моҷарои ихтилофро гуфтанд...
Шер гуфт: Гургро зиндонӣ кунед. Гург гуфт:
Эй султон магар алаф сабз нест?
Шер гуфт: Сабз аст, вале далели зиндонӣ кардани ту, баҳс карданат бо улоғ аст...

Шуъбаи иттилоот ва ташхиси диншиносӣ

Ишкро бе маърифат маъно макун,
Зар надорӣ мушти худро во макун.

Гар надорӣ дониши таркиби ранг,
Байни гулҳо зишт ё зебо макун.

Хуб дидан шарти инсон будан аст,
Айбро дар ину он пайдо макун.

Дил шавад равшан зи шамъи эътироф,
Бо кас арбад кардаи ҳошо макун.

Эй ки аз ларзидани дил огаҳӣ,
Ҳеҷкасро ҳеҷ ҷо расво макун.

Зар ба дасти тифл додан аблаҳист,
Ашкро назри ғами дунё макун.

Пайрави хуршед бо оина бош,
Ҳарчи урён дидаи ифшо макун.

Мавлоно Ҷ. Румӣ