Пеш аз он ки ба масъалаи даст задани соҳибкорон ба эҳтикор (баланд кардани нарху наво вобаста ба мавсим) сухане гуфта бошем, сараввал аз зоҳирпарастию хуруфотпарастии худ тафаккуре карда бошем. Халқи тоҷик ҳамчун халқи созанда, бунёдкунанда, тамаддунофар, посдорандаи арзишҳои динию миллӣ муаррифӣ шудаанд, аммо, мутаассифона то ба ҳол баъзеҳо аз зоҳирпарастию хурофопарастӣ, зиёдаравию исрофкорӣ даст накашидаанд, ки ин ҳама ҳам дар омӯзаҳои динӣ ва ҳам дар баёнияҳои башарӣ манъ шуда, амали зишт баён шудаанд.
