Бойгонии матолиб

Мардуми ҷаҳон тоҷиконро ҳамчун аҳли илму фарҳанг медонанд. Тоҷикон дар таърихи чандинҳазорсолаашон дар шукуфоии тамаддунҳои минтақа ва ҷаҳон саҳми арзанда гузошта, бузургони бешумореро дар арсаи илму фарҳанг ва адабиёт ба башарият ҳадя кардаанд. Ҳарчанд тоҷикон дар тамоми давраҳои таърих дар арсаи илму фарҳанг ва адаб бартарӣ доштаанд, аммо авҷи дурахшони онҳо дар асрҳои миёна, аз асри IX то ба асри XVI аст.

Кумакҳои моддии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба зарардидагони даргириҳои марзӣ дар ноҳияи Бобоҷон Ғафуров дастрас гардиданд. Дар ин бора хадамоти матбуоти раиси вилоят хабар дод.

Биё, то қадри яқдигар бидонем,
Ки то ногаҳ зи якдигар намонем.
Чу мўъмин оинаи мўъмин яқин шуд,
Чаро бо оина мо рўгаронем?
Каримон ҷон фидои дўст карданд,
Сагӣ бигзор, мо ҳам мардумонем.
Фусуни «қул аъузу қул ҳуваллоҳ»
Чаро дар ишқи ҳамдигар нахонем.
Ғаразҳо тира дорад дўстиро,
Ғаразҳоро чаро аз дил наронем.
Гаҳе хушдил шавӣ аз ман, ки мирам,
Чаро мурдапарасту хасми ҷонем?
Чу баъд аз марг хоҳӣ оштӣ кард,
Ҳама умр аз ғамат дар имтиҳонем.
Кунун пиндор: мурдам, оштӣ кун,