Хурофотзудоӣ ва такмили фарҳанги ҷомеа дар кишварҳое, ки дидгоҳи аксари шаҳрвандонаш хурофотӣ ва хирадситезона аст, амре муҳим ва бунёдӣ дар ростои ҷомеасозист. Ин гуна давлатҳо ниёз ба ислоҳоти густурдае доранд, ки он бояд тамоми абъоди ҷомеаро фаро бигирад ва алалхусус, ҷаҳонбинии ирратсионаливу тафаккури эътиқодмеҳвар ва тақдирбовари шаҳрвандонро бо воқеияти кори ҷаҳон созгор намояд, зеро “шарти нахустини мавҷудият ва пойдориву мондагории давлат вижагиҳои сифатии шаҳрвандони он аст” (Аристотель, Политика. –М.: РИПОЛ классик, 2010, С.470).

Даъво макун, ки бартарам аз дигарон ба илм,
Чун кибр кардӣ, аз ҳама нодон фурутарӣ!
Аз ман бигуй олими тафсиргуйро:
Гар дар амал накӯшӣ, нодон муфассарӣ.
Бори дарахти илм надонам ба ҷуз амал,
Бо илм агар амал накунӣ, шохи бебарӣ.
Илм одамият асту ҷавонмардиву адаб,
В-арна дуде, ба сурати инсон мусавварӣ.
Мардон ба саъю ранҷ, ба ҷое расидаанд,
Ту беҳунар куҷо расӣ, ар нафспарварӣ.
Умре, ки меравад ба ҳама ҳол, ҷаҳд кун,
То дар ризои Эзидӣ бину басар барӣ!
✍️Саъдии Шерозӣ.

Шуъбаи пажӯҳиши исломи муосир

А-фсарони Тоҷикистонро паём,
Ф-отеҳони давру давронро паём.

С-арвати тоҷик бувад - созандагӣ,
А-вҷу мавҷи рӯзгоронро паём.

Р-озгӯи ҳар гулу хори ватан,
О-лами андешадоронро паём.

Н-ангу номуси ватандори асил,
И-нқилоби ақли инсонро паём.

М-одари гаҳвораҷунбони ватан,
А-ллаи афсонадоронро паём.

Р-одмардону далеронро суҷуд,
З-анги он зангӯладоронро паём.

И-ттиҳоди Сулҳ , Ваҳдат- ҳамдилист,
Т-олибони фатҳи кайҳонро паём.

О-лам андар қабзаи тоҷикнасаб,
Ҷ-ӯи кавсардору ёронро паём.

Абулҳасанот Муҳаммад Абдулҳай ибни Муҳаммад Абдулҳалим ал-Ансорӣ ал-Лакнавӣ ал-Ҳиндӣ яке аз донишмандони бузурги ҳанафимазҳаб дар соли 1848 (мутобиқ ба 1264-и ҳиҷрӣ) ба дунё омадааст. Падари эшон Муҳаммад Абдулҳалим мударриси мадрасаи Наввоб буд ва насаби Абдулҳай ба Абуайюби Ансорӣ мерасад. Гузаштагони ӯ аз Мадина ба Ҳирот, баъдан ба Лоҳур, сипас ба Деҳлӣ ва дар охир ба Лакнав омадаанд.