Мардумозореро ҳикоят кунанд, ки санге бар сари солеҳе зад. Дарвешро маҷоли интиқом набуд, сангро нигоҳ ҳамедошт, то замоне, ки маликро бар он лашкари хашм омаду дарчоҳ кард. Дарвеш андар хашм омаду санг дар сараш кўфт.

Гуфто:

Ту кистӣ ва маро ин санг чаро задӣ?

Гуфт:

-Ман фалонам ва ин ҳамон санг аст, ки дар фалон таърих бар сари ман задӣ.

Гуфт:

-Чандин рўзгор куҷо будӣ?

Гуфт:

Аз ҷоҳат меандешидам, акнун, ки дар чоҳат дидам,
фурсат ғанимат донистам.

Носазоеро, ки бинӣ бахтиёр,
Оқилон таслим карданд ихтиёр.

Вақте Искандари Мақдунӣ тамоми ҷаҳонро ба тасарруфи худ даровард ва ба Чин расид, императори Чин ҳангоми маросими қабул ба ҷойи ғизо лаълии пур аз тилло ва ҷавоҳирот овард. Искандар дар ҳайрат монд ва пурсид: “Оё одам тилло мехӯрад?” Император ба ӯ посух дод: “Агар ту бо ғизо қаноат мекардӣ, василаи мавҷудияти худро ба осонӣ дар кишвари худ меёфтӣ. Ин лашкаркашиҳо, забткориҳо ва кушторҳо барои ту чӣ лозим аст?
Чӣ қадар одам барои аз тилло пур кардани хазинаи ту сару ҷон бохтаанд?”

Аз "Таърихи табарӣ "

Ҳакиме писаронро панд ҳаме дод, ки "Эй ҷонони падар ҳунар омӯзед, ба молу давлати дунё эътимод нашояд, симу зар дар сафар маҳаллӣ хатар аст, ё дузд ба якборагӣ бубарад, ё хоҷа ба тафориқ бихурад. Аммо ҳунар давлати поянда ва чашмаи зояндааст.

Агар ҳунарманд аз давлат биафтад ғам набошад, ҳунар дар навбати худ давлат аст. Ҳунарманд, ҳар ҷо ки равад қадр бинад ва дар садр нишинад, беҳунар ҳар ҷо ки равад, луқма чинад ва сахтӣ бинад.

Қитъа:

Имом Абулмуини Насафӣ аз ҷумлаи мутакаллимону илоҳиётшиносон ва фақеҳони маъруфи миллати тоҷик буда, барои рушду тараққӣ ва пешрафти соҳаҳои гуногуни илм ба хусус илми калом хизматҳои бузургу корнамоиҳои боризеро анҷом додааст.