Имрӯзҳо дар шабакаҳои иҷтимоӣ ва фазои маҷозӣ тоифае огоҳонаву ноогоҳона, боғаразу беғараз дар пушти экранҳои телефон нишаста, хеле мағрурона ва бехабар аз ояндаи худ, шахсони фавтидаро ба биҳишту дузах мебаранд. Гузашта аз ин, нисбати ин ё он шахси фавтида суханҳои носазо мегӯянд. Аз эшон чунин хощиш мешавад, ки қиссаи ронда шудани шайтонро гаштаву баргашта бихонанд, зеро шайтон ҳам замоне устоди малоик буд ва бехабар аз ояндаи худ, инсонро ночиз шуморид.Ба ин тоифа ду чиз мегӯем:

Моҳияти террористӣ-экстремистии таълимоти Ҳасани Бано зимни  шарҳи мафҳуми «Ватан» хеле барҷаста ошкор мегардад. Доир ба фаҳмиши мафҳуми «Ватан»  Ҳасани Бано ба эҷодкорию таҳриф даст зада, қайд менамояд, ки «ҷанбаи ихтилоф байни мо ва онҳо (мурод ғайриихвониҳо) дар он аст,  ки мо ҳудуди ватанро бо ақида муайян менамоем, аммо онҳо бо ҳудудҳои марзию ҷуғрофӣ муайян мекунанд. Пас, ҳар маҳале, ки дар он мусулмон «Ло илоҳа иллаллоҳ, Муҳаммад расулуллоҳ» мегӯяд, назди мо ватан аст. Дар мо ӯ соҳибэҳтиром аст, соҳибиззат аст, сазовори дӯст доштан аст, кӯшиш барои беҳбудии ӯст.

Имрӯзҳо дастгири намудани табақаи эҳтиёҷманди аҳолӣ ба хусус ятимону бепарасторон, ин нишони дар амал татбиқ намудани дастуру супоришҳои Пешвои муаззами миллат Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон баҳри дар амал татбиқ намудани сиёсати иҷтимоии мамлакат мебошад.

         Масъалаи таносуби дин ва давлати дунявӣ дар низоми сиёсии ҷомеаи мусулмонии муосир, ки таваҷҷўҳ ба дин зиёд буда, дин ҷузъи ҷудонашавандаи равандҳо ва сиёсатҳои минтақавӣ мебошад, яке аз мавзўъҳои басо муҳим, вале мураккабу баҳснок ба ҳисоб меравад. Доир ба муколамаи дину давлати дунявӣ, таносуби онҳо, баъзе ҷанбаҳои ҳамкории дину давлати дунявӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон якчанд тадқиқотҳои  илмӣ ба рўи кор омадаанд.