Ҳадиси рӯз

 

Ифротгароӣ барои миллати тоҷик хос нест!

 Боиси таассуф ва нигаронии аҳли ҷомеа гардидааст,ки имрӯзҳо бархе аз ҷавонони мо пойбанди арзишҳои мазҳабии бегона гардида, ҳам дар ҳаёти шахсӣ ва ҳам дар муколамаҳои интеретӣ аз афкору ақоид ва таълимоти ифротгароёнаи динӣ пуштибонӣ менамоянд ва бо ин амали хеш фазои ороми динии ҷомеаи моро ноором сохта, ба муҳити солими ҷомеа латма ворид менамоянд.

ТАҒЙИРОТҲОИ ГЕОСИЁСӢ ДАР ВАЗЪИЯТИ ХОВАРИ МИЁНА ВА ТАЪСИРИ ОН БА ҶТ

 

Паёми телевизионии Пешвои миллат ба муносибати фаро расидани моҳи шарифи Рамазон

Ҳамватанони азиз!
Моҳи шарифи Рамазонро, ки фардо оғоз мегардад, ба кулли мардуми Тоҷикистон табрик мегӯям.
Рамазон моҳи сабру таҳаммул ва айёми кушода шудани дарҳои раҳмати Худованд буда, ба инсон устувориву пойдорӣ ва парҳезкориву қаноатро меомӯзад, имонашро комил, иродаашро қавӣ мегардонад.

Омилҳои гароиши ҷавонон ба созмонҳои тундрав ва муқовиматҳои мусаллаҳона

Дар сархатти Паёми имсолаи Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ёдовар шудани масъалаи зуҳуроти хатарноки экстремизм ва терроризм ҳамчун хатари на камтар аз силоҳи ядроӣ аз ҳар шаҳрванди равшанфикр тақозо мекунад, ки аз нигоҳи илмӣ-назариявӣ равандҳои зуд тағйирёбандаи олами ислом ва эҳтимолияти таъсиргузор шудани онҳоро дар фазои иттилоотии Ҷумҳурии Тоҷикистон муайян намуда, ба онҳо

Радикализм – роҳ ба сўйи экстремизм ва терроризм

Паёми имсолаи Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба мардуми шарифи Тоҷикистон дар шароити муташанниҷ гардидани вазъи ҷаҳони муосир ва зуҳуроти бемайлони терроризм ва экстремизм пешниҳод гардид. Дар воқеъ, рўйдодҳои охири ҷаҳон аз он гувоҳӣ медиҳанд, ки дар Ховари Миёна, Африқои Шимолӣ ва чандин кишварҳои Аврупо терроризм ва экстремизм ба хатари аввалиндараҷа табдил ёфта, ҷомеаи ҷаҳониро

Нақши Қонуни танзим дар беҳдошти вазъи иҷтимоӣ ва иқтисодии шаҳрвандони ҷумҳурӣ

Аз замонҳои қадим то имрўз мардуми тоҷик соҳиби расму оин ва маросимҳои гуногун буданд, ки аксари онҳо дорои хусусияти ахлоқию маънавӣ ҳастанд. Боиси таассуф аст, ки мардум ба қадри ин расму оинҳо нарасида, дар тўли асрҳо ба онҳо тағйироти зиёде ворид кардаанд, ки дар натиҷа асолат ва моҳияти маънавии онҳо аз байн рафта, ба маросимҳои мушкилу маъракаҳои исрофкорӣ ва худнамоӣ табдил

Решаи бунёдгароии исломӣ аз куҷо об мехӯрад?

Дар замони муосир, ки дар натиҷаи равандҳои босуръат густаришёбандаи ҷаҳонишавӣ инсоният ба авҷи тараққиёти илму техника ва маънавиёту фарҳанг расидааст ва фаъолияти созандаву пўё дорад, мутаассифона, ҷаҳони ислом дар вартаи ҷаҳлу ҷангу ҷидол гирифтор мебошад. Сиёсишавии ислом, раванди «бедо¬рии исломӣ», пас аз солҳои 70-уми асри XX ба марҳилаи бунёдгароӣ (фундамента¬лизм) ворид шуд, ки реша ва замина дар марҳилаҳои қаблии таҳаввули худ, дар шароити иҷтимоию

Страницы

Яндекс.Метрика