Аз ҳакиме пурсиданд:
— Дар бораи дили инсон мафҳумҳои зиёде мавҷуданд.
Ба ман соддатаринашро бигӯед.
Сипас, ҳаким ба ҷойи посух додан шогирдашро ба як хона бурд. Хона хеле зебо буд ва дар мобайн болои мизе як коса хӯрок меистод.
Аз хӯрок бӯйи хуше дар фазои хона паҳн мегардид. Пай бурдан душвор набуд, ки таом бомазза аст. Аз даҳони шогирд об рафта, мехост таомро бичашад.
Ҳаким шогирдашро аз ин ҳуҷра берун бурда, ба хонаи дуюм даъват кард.
Вақте вориди ҳуҷраи дуюм шуданд, бӯйи баде ба димоғ зад, ки тоқат кардан ва он ҷо мондан мушкил буд.
