Чун ба гетӣ ҳар чи меояд, равон хоҳад гузашт,
Хуррам он кас, к-ӯ накуном аз ҷаҳон хоҳад гузашт.
Новаки гардун ки ояд, аз ҳама наззора кун,
К-аз каён бигзашт, то низ аз каён хоҳад гузашт.
Ҷуз зи як кас нагзарад як тир, бин дар кеши чарх,
К-аш яке тир аст, лек аз ҳамгинон хоҳад гузашт.
Он ки мегӯяд, ки хоҳам дид поёни ҷаҳон,
Баски бар болои мо пиру ҷавон хоҳад гузашт.
Гар ҷавон гар пир, чун мо бигзарем аз ин ҷаҳон,
Гар бихоҳӣ дид, гӯ то бар чи сон хоҳад гузашт.
Чун гурезам аз ҷафои осмон, чун оқибат

Дар замони муосир ҳузур надоштан дар фазои маҷозӣ дар шароити феълӣ барои насли наврас ва бавижа, насли ҷавон номумкин аст, зеро ки ҷаҳони мутамаддини инсонӣ бо ин тарзи иртиботи гурӯҳию ҷамъӣ зиндагӣ мекунад ва дур будан аз ин гуна муҳити иттилоотӣ ва расонаӣ дур будан аз воқеият ҳисобида мешавад.

Рӯбоҳ ба шери гурусна гуфт:
- Ту харро бикуш, ман ҳам саҳме бармедорам,
Шер гуфт:
- Чи тавр?
- Ба хар бигӯ: “Мо ниёз ба интихоби султон дорем”

Қатъан ту интихоб мешавӣ ва баъд дастур бидеҳ то харро бикушам.

Шер қабул кард ва харро садо зад.

Шер шаҷараномаашро хонд ва гуфт:
- Ҷадд андар ҷадди ман султон буданд.
Рӯбоҳ гуфт:
- Ман ҳам ҷадд андар ҷаддам хидматкори султон будаем.
Хар гуфт ман савод надорам ва шаҷараномаам зери суми ақибам навишта шуда аст!!!