Ҳамватанони азиз!

Ҳамаи шумо ва ҳамдиёрони бурунмарзиамонро ба ифтихори ҷашни муқаддасу бузурги миллӣ – сиюдусолагии истиқлоли давлатии Тоҷикистон самимона табрик мегӯям.

Ин рӯйдоди бузург дар таърихи беш аз шашҳазорсолаи миллати тоҷик ва сарнавишти мардуми мо гардиши куллӣ ба вуҷуд овард ва ба шарофати он мо соҳиби давлати соҳибихтиёр гардидем.

Яке аз падидаҳои муҳиме, ки дар сарнавишти миллати тоҷик дар таҷрибаи ҷомеасозии навини тоҷик ҷойгоҳи мӯтабар дорад, бидуни тардид ин истиқлолияит сиёсӣ аст.

Тоҷикистони азиз 32-умин соли Истиқлолияти худро сипарӣ намуда истодааст. Агар таърихи Истиқлолияти давлатии мо зиёда аз чаҳоряк аср бошад, умри миллат ва таърихи давлатдории мо ҳазорсолаҳост. Мардуми мо ҳанӯз аз оѓози таърих мардуми соҳибватананду давлатсоз. Ниёгони арҷманди мо дар оѓоз ва саргаҳи давлатдорӣ қарор доштанд ва намунаҳои нахустини ҷомеаҳои мутамарказ ва давлатҳои муқтадири таърихиро барои башарият эҳдо карданд, аммо дар натиҷаи тохтутозҳои пайдарҳами аҷнабиён мардуми тоҷик як муддати тӯлонӣ аз идоракунии мустақилонаи давлатдории худ маҳрум монданд.

Хушбахтӣ – ҳолати ҷисмонию рухонии роҳатбахшу сурурбахши инсон аст, ки дар қаноатмандию ризоиятмандӣ аз зиндагӣ ифода меёбад.   Вай, пеш аз ҳама, ҳолати моддист, зеро ки ҷисми инсон  ба таври моддӣ аз неъматҳои барои зиндагӣ зарур баҳраманд мегардад. Хушбахтӣ ҳамзамон ҳолати рӯҳист, зеро шуури инсон аз дарки дурусти воқеияти иҷтимоӣ ризоиятмандии назаррас ба маъраз мегузорад. Аз ин нигоҳ, сарчашмаи хушбахтии фард метавонад ҳам модару падар бошад, ҳам дониши амиқ, ҳам қудрати ҷисмонии ғайримуқаррарӣ, ҳам мероси ғании падару модар, ҳам дарёфти тасодуфии ганҷе ва ҳам амсоли инҳо.