Даъво макун, ки бартарам аз дигарон ба илм,
Чун кибр кардӣ, аз ҳама нодон фурутарӣ!
Аз ман бигуй олими тафсиргуйро:
Гар дар амал накӯшӣ, нодон муфассарӣ.
Бори дарахти илм надонам ба ҷуз амал,
Бо илм агар амал накунӣ, шохи бебарӣ.
Илм одамият асту ҷавонмардиву адаб,
В-арна дуде, ба сурати инсон мусавварӣ.
Мардон ба саъю ранҷ, ба ҷое расидаанд,
Ту беҳунар куҷо расӣ, ар нафспарварӣ.
Умре, ки меравад ба ҳама ҳол, ҷаҳд кун,
То дар ризои Эзидӣ бину басар барӣ!
✍️Саъдии Шерозӣ.

Шуъбаи пажӯҳиши исломи муосир

А-фсарони Тоҷикистонро паём,
Ф-отеҳони давру давронро паём.

С-арвати тоҷик бувад - созандагӣ,
А-вҷу мавҷи рӯзгоронро паём.

Р-озгӯи ҳар гулу хори ватан,
О-лами андешадоронро паём.

Н-ангу номуси ватандори асил,
И-нқилоби ақли инсонро паём.

М-одари гаҳвораҷунбони ватан,
А-ллаи афсонадоронро паём.

Р-одмардону далеронро суҷуд,
З-анги он зангӯладоронро паём.

И-ттиҳоди Сулҳ , Ваҳдат- ҳамдилист,
Т-олибони фатҳи кайҳонро паём.

О-лам андар қабзаи тоҷикнасаб,
Ҷ-ӯи кавсардору ёронро паём.

Абулҳасанот Муҳаммад Абдулҳай ибни Муҳаммад Абдулҳалим ал-Ансорӣ ал-Лакнавӣ ал-Ҳиндӣ яке аз донишмандони бузурги ҳанафимазҳаб дар соли 1848 (мутобиқ ба 1264-и ҳиҷрӣ) ба дунё омадааст. Падари эшон Муҳаммад Абдулҳалим мударриси мадрасаи Наввоб буд ва насаби Абдулҳай ба Абуайюби Ансорӣ мерасад. Гузаштагони ӯ аз Мадина ба Ҳирот, баъдан ба Лоҳур, сипас ба Деҳлӣ ва дар охир ба Лакнав омадаанд.

Баъд аз ҳазор соли пош хӯрдани давлати Сомониён, хушбахтона, ворисони оли Сомонро имкон фароҳам омад, то давлати нави худро бунёд намоянд.
Вале давлате, ки баъди садсолаҳои бедавлатию нокомӣ ба мардуми тоҷик ато гардид, дере нагузашта, ба хатари парокандагию нобудӣ дучор омад.

Душманону бадхоҳон тавонистанд, ки мардуми тоҷикро дар муддати кӯтоҳ ба ду ҷабҳа тақсим кунанд. Ҷанги шаҳрвандӣ барои бақои давлату миллати мо то ҳадде хатарнок буд, ки баъзан ҳатто бародарро бо бародар, падарро бо писар ва модарро бо духтар паси сангарҳои ба ҳам муқобил гузошт.