Чӣ тавре ки Ассосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Паёмҳо ва вохӯрию суханрониҳояшон гаштаву баргашта таъкид кардаанд, «терроризм ва экстремизм ба дини мубини ислом иртиботе надорад» [8, 31]. Дар партави ин андешаи пурҳикмати Сарвари давлат

Ифротгароӣ ба қатори зуҳуротҳое дохил мешавад, ки пайдоиши он заминаҳои амиқи таърихӣ, сиёсӣ ва фарҳангию ақидавӣ дошта, мисолҳои зоҳиршавии он дар таърих хеле зиёданд. Вобаста ба ин маънидодку-ниҳои гуногуни мафҳуми экстремизм ва терроризм мавҷуд мебошанд. Масалан, дар Конвенсияи Шанхай оид ба мубориза 

Паёми имсолаи Пешвои муаззами миллат дар ҳақиқат аз нигоҳи банду баст ва сохтори мантиқии худ дорои зарфияти барозандаи иҷтимоию иқтисодӣ буд, ки аз оғози воқеӣ ва амалии марҳилаи рушди устувори кишвари мо муждаҳои фараҳбахш медод. Муҳимтарин дастовардҳои дар ин сол ба даст омада дар ифодаи баёни Роҳбари давлат ҳамчун

Созмон додани фазои солими тафаккуру андешаи динӣ, ташаккули ҷаҳонбинии дунявӣ, пешбурди иқтисодиёту иҷтимоиёт ва беҳтар намудани сармояи инсонӣ дар қаламрави ҷумҳурӣ ба истифодаи васеи воситаҳои ахбори омма, баргузор намудани ҳамоишҳои илмӣ-амалӣ ва назариявӣ-методологӣ, нашри маҳсулоти чопии зарурӣ, мақолаҳои илмию