Бойгонии матолиб

Ҳар як афсару сарбоз ва ҳар як ҷавоне, ки ба сафи Қувваҳои Мусаллаҳ дохил шуда, савганди ҳарбӣ ёд мекунад, ҳамеша дар хотир дошта бошад, ки хизмати ҳарбӣ, аз ӯ, пеш аз ҳама, иродаи матин, донишу маърифати муосир ва эҳсоси садоқату самимият ба халқу Ватанро талаб менамояд.

Чунки ҳифзу ҳимояи амнияти давлат, суботу оромии ҷомеа ва ҳаёти осудаи сокинони мамлакат ба зиммаи хизматчиёни ҳарбӣ, яъне ҳайати шахсии сохторҳои низомӣ ва мақомоти ҳифзи ҳуқуқ гузошта шудааст ва онҳо вазифадоранд, ки ин неъмати бебаҳо – сулҳу субот ва оромиву осоиши ҷомеаро чун гавҳараки чашм эҳтиёт кунанд.

Хеле тааҷҷубовар аст, ки ҳомиёни ифротии дини ислом аз дини ислом дифоъ карданӣ шуда, худ ба чандин иштибоҳ роҳ медиҳанд. Андеша бар аҳкоми онҳо аз он далолат менамояд, ки онҳо бо истифода аз Қуръону Суннат дини исломро яктарафа, муғризона ва дар шакли эҷоднамудаи худ пешкаши мардум менамоянд, ноогоҳ аз он ки дар ин самт худ ба ҳолати пурихтилоф дучор гардидаанд. Яке аз ин ифротиён Абу Муҳаммади Маданӣ аст, ки тибқи нигоҳи ӯ танҳо ӯ мусалмон асту дигарон ҳама кофир. Номбурда дар рисолааш «Омӯзиши Ла илаха иллаллаҳ», саҳ.