Бойгонии матолиб

ҲИКМАТИ ЯКУМ.Афридун (Фаридун, яке аз подшоҳони асотирии «Шоҳнома»), ки дар замини шафқат ҷуз тухми насиҳат накишт, ба фарзандони худ ин тавқеъ (фармон) навишт, ки сафаҳоти айём сафҳаи эъмор (бино кардан, эҷод намудан) аст, дар он манависед ҷуз он чӣ беҳтарини аъмол ва осор аст.
Қитъа
Сафҳаи даҳр бувад дафтари умри ҳама халқ,
Инчунин гуфт хирадманд, чу андеша гумошт.
Хуррам он кас, ки бар ин дафтари пок аз ҳама ҳарф,
Рақами хайр кашиду асари хайр гузошгт [1, С. 47].
 

Ба андешаи аксари муҳаққиқони илмҳои ҷомеашиносӣ, бегонопарастӣ ҳамчун зуҳуроти манфӣ решаҳои таърихӣ дорад. Агар ба таърихи миллати мо нигоҳ намоем, пас саҳифаҳои қаҳрамонию далерӣ, инсондўстию хоксорӣ ва меҳмоннавозӣ аз зумраи сифатҳои зотии миллати мо будаанд. Дуруст аст, ки таърих нисбат ба халқи мо беадолатиҳои зиёдро раво дидааст ва дар байни фарзандони миллати мо баъзе аз бегонапарастию хидматгузории бегонагон мушоҳида шудааст, вале ин ба ҳеҷ сурат аз унсурҳои миллии мо набуда, балки дигар хислатҳои ҳамидаи тоҷикро ҳамеша дар маркази муносибатҳои илмию адабӣ қарор додааст.